Το Saint Bernard, που ονομάζεται επίσης “Bernies”, είναι μια γιγάντια ράτσα σκύλου που είναι τόσο αξιαγάπητος όσο και επιβλητικός. Με ύψος έως και 90 εκατοστά στο ακρώμιο, το St. Bernards μπορεί να φαίνεται τρομακτικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι αξιαγάπητες μπάλες από χνούδι με αφοσιωμένους ακόλουθους. Μια έξυπνη ράτσα, ο Άγιος Βερνάρδος είναι γνωστός για τη μακρά ιστορία του στις εργασίες έρευνας και διάσωσης στις Ελβετικές Άλπεις. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε περισσότερα για αυτήν την καταπληκτική ράτσα και αποφασίστε αν είναι η κατάλληλη για το σπίτι σας.

Οι ερευνητές μπορούν να εντοπίσουν τα πρώτα γραπτά αρχεία που αναφέρουν τα σκυλιά το 1707 σε έγγραφα από μοναχούς στο Great St. Bernard Hospice. Ωστόσο, οι καλλιτεχνικές αποδόσεις της φυλής χρονολογούνται ακόμη νωρίτερα. Αρχικά γνωστό ως Alpine Spaniel στο Ηνωμένο Βασίλειο, το St. Bernard χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει τους ταξιδιώτες που είχαν χαθεί στο Great St. Bernard Pass. Οι μοναχοί του ξενώνα δεν εκπαίδευσαν ποτέ τα σκυλιά. Αντίθετα, τα κουτάβια ακολουθούσαν ενήλικα σκυλιά για να μάθουν τι να κάνουν.

Ένας από τους πιο διάσημους St. Bernards ονομαζόταν Μπάρι, ο οποίος έζησε στις αρχές του 1800. Ο Μπάρι ήταν πολύ μικρότερος από ό,τι βλέπουν οι άνθρωποι του Αγίου Βερνάρδου σήμερα, φτάνοντας στο ίδιο μέγεθος με τον Γερμανικό Ποιμενικό, εκτός από το ότι ζύγιζε σημαντικά λιγότερο. Ο Μπάρι έσωσε τουλάχιστον 40 ανθρώπους όσο ήταν σκύλος διάσωσης, συμπεριλαμβανομένου ενός νεαρού αγοριού που είχε παγιδευτεί σε μια σπηλιά. Ο Μπάρι έσωσε τους ανθρώπους ζεσταίνοντάς τους, συνήθως γλείφοντάς τους, πριν τους πάει στο πλησιέστερο καταφύγιο. Ενώ ένα μνημείο του Barry στο νεκροταφείο κατοικίδιων ζώων Cimetiere des Chiens στη Γαλλία ισχυρίζεται ότι ο Barry πέθανε σώζοντας κάποιον, ο σκύλος πέθανε στην πραγματικότητα στα 14 στη Βέρνη αρκετά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του από το έργο διάσωσης. Σήμερα, το σώμα του Μπάρι στεγάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της κληρονομιάς του Μπάρι ήταν το όνομά του που χρησιμοποιήθηκε για τη φυλή. Ονομαζόταν Barry Hounds μέχρι το 1860,

Από τον 17ο αιώνα, οι μοναχοί του ξενώνα εκτρέφουν τα σκυλιά για να δουλέψουν στην περιοχή, διαπιστώνοντας ότι μπορούσαν να αντέξουν το υπερβολικό κρύο αρκετά καλά. Ωστόσο, μεταξύ 1816-1818, οι χειμώνες του χασίς προκάλεσαν μια γρήγορη αύξηση των χιονοστιβάδων. Δυστυχώς, πολλοί μοναχοί έχασαν τα σκυλιά τους σε αυτές τις καταιγίδες, οδηγώντας στην πιθανότητα εξαφάνισης. Με περιορισμένες επιλογές, οι μοναχοί αποφάσισαν τελικά να αναπαράγουν τα σκυλιά τους με εισαγόμενα Newfoundlands. Αυτή η διασταύρωση δημιούργησε μια φυλή που μοιάζει περισσότερο με τη σημερινή ράτσα του St. Bernard—συμπεριλαμβανομένου του μακρύ χειμωνιάτικου τριχώματος τους. Δυστυχώς, αυτά τα μακρύτερα παλτά σήμαιναν ότι η φυλή δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί για εργασίες διάσωσης στον ίδιο βαθμό που οι προκάτοχοί της ήταν μερικές δεκαετίες πριν, λόγω της επιβάρυνσης από το χιόνι.

Ωστόσο, ενώ η φυλή δεν μπορούσε πλέον να λειτουργήσει όπως παλιά, σώθηκε από τους μοναχούς στο ξενώνα αντί να πεθάνει. Μέχρι τη δεκαετία του 1940, η φυλή ήταν γνωστή ως κατοικίδιο σε όλο τον κόσμο, και έγινε ένα σπάνιο αλλά όχι πρωτάκουστο θέαμα. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά σκυλιά χρειάστηκε να εργαστούν για την πολεμική προσπάθεια και απλώς να προσπαθήσουν να κρατηθούν στη ζωή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ανησυχούσε ότι η φυλή θα χαθεί για πάντα, αλλά τα σκυλιά ανέβηκαν γρήγορα, δημιουργώντας τη ράτσα που γνωρίζουμε σήμερα.

Σήμερα, οι Άγιοι Βερνάρδες είναι αγαπημένοι για τη ζεστή, φιλική φύση τους. Μπορούν εύκολα να γίνουν οικογενειακοί σκύλοι, αν και όσοι έχουν πολύ μικρά παιδιά μπορεί να θέλουν να αποφύγουν να αποκτήσουν έναν σκύλο Saint Bernard λόγω του ενδεχόμενου μεγέθους του. Εάν αποφασίσετε ότι η φυλή είναι κατάλληλη για εσάς, φροντίστε να προμηθευτείτε έναν σκύλο ή ένα κουτάβι από ένα αξιόπιστο κέντρο διάσωσης ή εκτροφέα.