Στην Αρχαία Ελλάδα, οι άνθρωποι είχαν ξεχωριστά ονόματα για τους σκύλους τους, τα οποία σήμερα μπορεί να μας φαίνονται παράξενα και αστεία. Ας δούμε μερικά από αυτά τα ονόματα.
Η Αταλάντη, η γνωστή κυνηγός της ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε τον σκύλο της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του 560 π.Χ. απεικονίζει την Αταλάντη μαζί με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλά τους να σκοτώνουν τον περίφημο κάπρο της Καλυδωνίας. Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο, όπως ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος.
Ο Άργος ήταν το πιστό σκυλί του Οδυσσέα, που τον αναγνώρισε αμέσως πριν πεθάνει μετά από είκοσι χρόνια απουσίας του κυρίου του. Ο Ρωμαίος ποιητής Όβιδος αναφέρει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνα, του άτυχου κυνηγού που κατασπαράχτηκε από την αγέλη του. Ανάμεσά τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς.
Ο Πόλουξ καταγράφει άλλα 15 ονόματα σκύλων σε μία λίστα που βρέθηκε στην Κολουμέλλα. Η μεγαλύτερη όμως λίστα συντάχθηκε από τον Ξενοφώντα, λάτρη αυτών των ζώων. Διάσημα ονόματα σε αυτήν τη λίστα είναι ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς και ο Φύλαξ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό του σκύλο, τον Πέριτα, ονομάζοντας μια πόλη προς τιμήν του. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς επισημαίνουν τη σημασία του επαίνου προς τους πιστούς τετράποδους συντρόφους. Ο Άρειος, ιστορικός της μακεδονικής εκστρατείας, σημειώνει ότι οι ιδιοκτήτες σκύλων πρέπει να χαϊδεύουν τα κεφάλια των σκύλων τους και να τους λένε το όνομά τους ή ενθαρρυντικές εκφράσεις όπως “μπράβο” και “καλό σκυλί”.
Ο Ξενοφών έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον 4ο αιώνα π.Χ. και υποστήριξε ότι τα καλύτερα ονόματα είναι σύντομα, μία ή δύο συλλαβές, ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης! Η σημασία του ονόματος ήταν σημαντική για την ψυχολογία του σκύλου και του αφεντικού, με ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη και εμφάνιση. Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί “Ορμή”.
