Το Newfoundland αναπτύχθηκε στο Newfoundland του Καναδά για χρήση από ψαράδες. Τα σκυλιά έγιναν γρήγορα συνώνυμα με την περιοχή και ονομάστηκαν από την προέλευση από την οποία προήλθε.

Η έρευνα δείχνει ότι η φυλή σχετίζεται με το ιρλανδικό σπανιέλ νερού και το Λαμπραντόρ ριτρίβερ . Στη δεκαετία του 1880, υπήρχαν στην πραγματικότητα δύο τύποι Newfoundlands. Ο σκύλος του St. John’s Water, που ονομάζεται επίσης Lesser Newfoundland, είναι ο σύγχρονος ιδρυτής των περισσότερων φυλών ριτρίβερ. Ωστόσο, έχει εξαφανιστεί από τη δεκαετία του 1980. Η Greater Newfoundland είναι η φυλή που ονομάζουμε Newfoundland σήμερα. Γνωστός ως μεγάλος σκύλος με βαριά κατασκευή και μακρύ τρίχωμα, ο σκύλος έγινε γρήγορα βασικό κατοικίδιο σε πολλές χώρες.

Η ακριβής προέλευση της Νέας Γης είναι άγνωστη. Ωστόσο, φαίνεται πιθανότατα ότι αναπτύχθηκαν στα τέλη του 1700. Το Greater Newfoundland πιστεύεται ότι έχει εκτραφεί με αγγλικούς μαστίφ για να μεγαλώσει η φυλή και να τους δώσει αυτά τα αστραπιαία jowl που όλοι αγαπάμε τόσο πολύ.

Από την ίδρυσή της, η Νέα Γη έχει γίνει τόσο αγαπημένο κατοικίδιο όσο και βασικό στοιχείο στη λογοτεχνία λόγω της δύναμης και της φροντίδας της. Μερικές από τις πιο διάσημες ιστορίες που αφορούν τα Newfoundlands είναι:

Νανά

Η Nana στο Peter Pan είναι μια Νέα Γη. Βασισμένο στο πραγματικό Lanseer Newfoundland του JM Barrie με το όνομα Luath, η αγαπημένη νταντά σκυλίτσα συχνά συγχέεται με τον St. Bernard. Ωστόσο, ο Barrie ήταν ξεκάθαρος στο ότι η Nana ήταν «πρωτογενής Newfoundland». Το λάθος μπορεί να οφείλεται σε άτομα που συσχετίζουν τα καφέ και τα λευκά σημάδια του Landseer με ένα St. Bernard. Όποια κι αν ήταν η περίπτωση, η Nana, η πιο διάσημη σκυλίτσα-νταντά όλων των εποχών, ήταν σίγουρα μια Newfoundland.

Ναυτικός

Ο Seaman μπορεί να μην είναι αναγνωρίσιμος αυστηρά με το όνομα, αλλά στην πραγματικότητα κατέχει μια πρωταρχική θέση στην ιστορία, δουλεύοντας στην αποστολή Lewis and Clark στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αγοράστηκε από τον Lewis για 20 $ το 1803, ο Lewis επέλεξε τον σκύλο λόγω της εξαιρετικής ικανότητάς του να κολυμπά και της εγγενούς πίστης της ράτσας. Από όλα τα ζώα που ελήφθησαν στην αποστολή, ο Seaman ήταν ο μόνος σκύλος που επέζησε από το τριετές ταξίδι που οδήγησε τους εξερευνητές από την ανατολική ακτή στη δυτική ακτή για να καταλάβουν πώς ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το ταξίδι ήταν ύπουλο τόσο για τον άνθρωπο όσο και για το κτήνος, και ο Lewis κράτησε λεπτομερές αρχείο των περιπετειών του Seaman.

Ο σκύλος χρησιμοποιήθηκε ως σύντροφος κυνηγιού σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, διασφαλίζοντας ότι τα αφεντικά του είχαν φαγητό. Αιχμαλώτιζε τακτικά σκίουρους και έφτασε στο σημείο να αιχμαλωτίσει μια αντιλόπη για τους πεινασμένους εξερευνητές. Κάποια στιγμή το 1805, ο σκύλος καταπλακώθηκε σοβαρά από έναν κάστορα. Ο Lewis και ο Clark έκαναν επείγουσα χειρουργική επέμβαση στον σκύλο για να φροντίσουν μια αρτηρία που είχε δαγκωθεί. Ως εκ θαύματος, ο σκύλος επέζησε. Προς το τέλος της αποστολής, ο σκύλος κοιμήθηκε από Ινδούς. Ο Lewis έστειλε τρεις από τους άντρες του για να σώσουν το σκυλί, διασφαλίζοντας ότι ο Seaman δεν θα είχε μια μοίρα γκρίζλι.

Μετά την αποστολή, ο Seaman πήγε σπίτι με τον Lewis για να ζήσει τις μέρες του. Δυστυχώς, ο Lewis πέθανε μέσα σε τρία χρόνια. Ο Seaman, ανίκανος να τα βγάλει πέρα ​​χωρίς τον αγαπημένο του αφέντη, πέθανε λίγο μετά, αρνούμενος να φάει ή να πιει μετά τον θάνατο του Lewis.

Λοστρόμος

Ίσως κανένας άλλος σκύλος δεν είναι τόσο σεβαστός στην αγγλική λογοτεχνία όσο ο Boatswain, η αγαπημένη Νέα Γη του Λόρδου Βύρωνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ο Βύρων έλαβε ως δώρο τον Boatswain. Γρήγορα ερωτεύτηκε το μικρό κουτάβι και το θεώρησε αγαπημένο φίλο. Ο δεσμός τους ήταν βαθύς, και δεν ήταν ασυνήθιστο να βλέπαμε τους δύο μεταξύ τους σχεδόν πάντα. Από τις βόλτες στο δάσος μέχρι την ώρα του δείπνου, ο Boatswain δεν έφευγε από το πλευρό του Byron.

Δυστυχώς, σε ηλικία πέντε ετών, ο Boatswain έπαθε λύσσα. Ο Μπάιρον, ο οποίος σπούδαζε στο Trinity College, είχε εμμονή με το να θηλάζει τον σκύλο και πάλι στην υγεία του. Πέρασε ώρες αγκαλιάζοντας το φτωχό ζώο, φτάνοντας στο σημείο να το ταΐσει με το χέρι και χρησιμοποιώντας το μαντήλι του για να σκουπίσει τα αφρώδη σάλια που σχετίζονται με την ασθένεια από το πρόσωπο του αγαπημένου σκύλου. Δυστυχώς, ο σκύλος πέθανε στην αγκαλιά του Βύρωνα μετά από επιληπτική κρίση. Ταραγμένος και δυσκολευόμενος να αντιμετωπίσει την απώλεια του καλύτερου φίλου του, ο Μπάιρον έγραψε μια εξαιρετικά μεγάλη δοξολογία αφιερωμένη στον Μπόατσουέιν. Τελικά το σκάλισε σε μια ταφόπλακα που στέκεται ακόμα και σήμερα. Για το υπόλοιπο της ζωής του, ο Μπάιρον θα είχε πάντα τα σκυλιά με μεγαλύτερη εκτίμηση από τους ανθρώπους.